|
rafcio181
Go
|
 |
« : Czerwca 29, 2010, 09:12:56 » |
|
Paryski Trębacz (Frise de Paris)
grupa KANARKI KSZTAłTNE
Więcej informacji o PARYSKIM TRÊBACZU
Zwany też paryskim kanarkiem fryzurowanym, został wyhodowany ponad dwieście lat temu i należy do najstarszych kanarków kształtnych. Układ jego upierzenia może świadczyć o tendencjach artystycznych w owych czasach. Swoją nazwę kanarek ten zawdzięcza charakterystycznemu śpiewowi, na który składają się różne flety, trele oraz dŹwięki przypominające brzmienie trąbek. Również układ jego piór we fryzurach niekiedy może przywodzić na myśl trąbki.
Wygląd ptaka.
Wielkość ciała przekracza 19 cm; górna granica wielkości nie jest ustalona. Według niektórych Źródeł istnieją kanarki tej rasy dorastające do 23 cm.
Upierzenie musi być okazałe, długie, miękkie, o ładnej i subtelnej strukturze. Ptaki ubarwione intensywnie mają nieco węższe pióra niż słabiej ubarwione, dlatego też ich fryzury są uboższe. Ptaki blade mają lepsze, właściwie ukształtowane fryzury.
Postawa paryskiego trębacza powinna być jak najbardziej pionowa, nogi prawie całkowicie wyprostowane, U większych osobników nogi są przygięte do pozycji normalnej, ale tułów ptaka nie może leżeć na nogach lub na żerdzi. Głowa, grzbiet i ogon muszą się znajdować w jednej linii prostej.
"Płaszcz" rozpoczyna się równym przedziałkiem, który rozdziela długie, kędzierzawe pióra okrywające grzbiet i ramiona skrzydeł. U niektórych osobników pióra płaszcza wyrastają z jednego punktu i rozkładają się promieniście we wszystkie strony, co robi wrażenie, jakby z grzbietu ptaka wyrastał kwiat. Pióra na obu bokach piersi muszą być symetrycznie zwinięte w loki ku środkowi, na ciele nie mogą być widoczne żadne gołe miejsca. Pióra podbrzusza muszą być skierowane ku górze, częściowo okrywać nogawki i w kształcie pięknych loków zachodzić na skrzydełka kciukowe.
Głowa ptaka musi być masywna, szeroka, ładnie zaokrąglona. Jej fryzurę tworzą pióra wyrastające z boków szyi i zawinięte ku potylicy, gdzie łączą się w stożkowatą czapeczkę, nieco wystającą ponad głowę. Inną fryzurą głowy może być "kask"; wówczas pióra z jednej stony głowy zawijają się przez potylicę na drugą stronę. Trzeci rodzaj fryzury tworzą pióra wyrastające z kantara ku górze, nieco podkręcone i łączące się w mały czubeczek na środku głowy. Szyja, zasłonięta przez obfite kędziory, wydaje się krótka. Kędzierzawe pióra szyi muszą się układać symetrycznie i kierować ku grzbietowi. Pióra pokrywowe nadogonowe powinny być długie i zwisające, jak u niektórych kogutów.
Skrzydła muszą być długie, powinny dobrze przylegać do korpusu ptaka i sięgać do jego kupra, ale nie mogą się na nim krzyżować. Nogi są długie i mocne, nogawki dobrze upierzone, palce mocne, pazurki są poskręcane spiralnie. Ogon powinien być długi i zwarty. Dobre wrażenie ogólne sprawia ptak pełen elegancji, czysty i zdrowy.
Rozmnażanie.
Hodowla tych ptaków jest trudna i wymaga wiele doświadczenia. Aby otrzymać potomstwo o odpowiednim upierzeniu i budowie, parę lęgową trzeba dobrać bardzo skrupulatnie, kierując się zwłaszcza podobieństwem cech zewnętrznych. Dobrane w parę osobniki różniące się znacznie upierzeniem dają potomstwo o fryzurach i sylwetce odbiegających od wymaganego standardu. Stosując chów wsobny, to znaczy kojarząc osobniki blisko ze sobą spokrewnione, ale o odpowiednich cechach zewnętrznych, uzyskuje się potomstwo odpowiadające wzorcowi, lecz ze zmniejszoną płodnością i osłabioną chęcią gniazdowania. Krzyżowanie tych kanarków z innymi rasami jest zupełnie bezcelowe. Uzyskane mieszańce nie mają wszystkich dodatnich cech tego przepięknego ptaka i oczywiście nie przekażą ich w żadnej formie swemu potomstwu. Lepiej jest więc łączyć w pary ptaki o nieznacznych błędach w upierzeniu, ale tej samej rasy, gdyż w pewnym stopniu daje to gwarancję, iż przynajmniej część potomstwa będzie odpowiadała standardowi.
Do lęgów paryskich trębaczy konieczna jest duża klatka o wymiarach 100 x 50 x 60 cm. Jest to podyktowane względami praktycznymi: monogamicznością hodowli dającą gwarancję doczekania się przychówku, wielkością ptaków (ponad 19 cm), potrzebą ruchu, jaką ptaki wykazują w okresie gniazdowania. Urozmaicona karma musi być umieszczona w licznych pojemnikach. Gniazda powinny mieć średnicę powyżej 10 cm i znajdować się w znacznej odległości od drutów klatki. Za wyściółkę mogą służyć krótko cięte włókna konopne, ŹdŹbła traw, mech i lignina. Gniazdo budują oboje partnerzy; jaja, których może być do 5 sztuk, wysiaduje (przez 14 dni) wyłącznie samiczka. Wychowem młodych, który trwa do 30 dni, zajmują się oboje rodzice. W ciągu jednego roku nie powinno być więcej niż trzy lęgi.
Młode po oddzieleniu od rodziców trzeba umieścić w obszernych wolierach, nie należy ich jednak trzymać razem z ptakami innych gatunków, aby te drugie nie uszkodziły ich upierzenia. Karma musi być jak najbardziej urozmaicona. Mieszanka dla kanarków powinna zawierać znaczne ilości murzynka i nasion sałaty. Młodym podczas wychowu należy podawać oprócz miękkiej karmy jajecznej skiełkowano ziarna, larwy mączników, mrówcze jaja i odpowiednią ilość zielonek. Opieka nad oddzielonymi od rodziców młodymi jest taka sama jak nad młodymi kanarków kolorowych.
|
