Jemiołuszka (Bombycilla garrulus)
Charakterystyczną cechą tego gatunku jest długi, zaostrzony, powiewny czubek na wierzchu głowy. Jemiołuszki są w naszym kraju tylko w czasie od początku paŹdziernika do pierwszych dni maja. Za to ich zwarte stada można spotkać wszędzie – i w centrach wielkich miast, i na wsi, i w lasach.
Charakterystyka
Jemiołuszka jest wielkości szpaka. Samiec i samica nieznacznie różnią się szczegółami upierzenia. Mało płochliwa, nie kryje się, ale siada zwykle wysoko na drzewach. Wybitnie stadna (rzadko widuje się pojedyncze osobniki), stada zimowe liczą 20-30 osobników, rzadziej do 90, wyjątkowo kilkaset. Gatunek wędrowny, zimuje w Europie, także w Polsce.
Rozmieszczenie i siedlisko
W Polsce lęgów nie odbywa. Widywana na obszarze całego kraju od paŹdziernika do pierwszych dni maja. Jej siedliskiem w okresie wędrówek i zima są wszelkie skupiska drzew i krzewów z gatunkami zachowującymi owoce podczas zimy (np. głogi, jarzębina, jemioła, tarnina, róże, ligustr, śnieguliczka, jałowiec, cis), także w krajobrazie rolniczym i w miastach (łącznie ze śródmieściami). W okresie lęgowym zamieszkuje iglaste lasy tajgi.
Lęgi
Tworzy pary monogamiczne. Może gniazdować kolonijnie. Gniazdo zakłada na drzewie, uwite z gałązek, porostów i ŹdŹbeł, wyścielone puchem roślinnym, włosami i piórami. Jaja wysiaduje samica. Pisklęta karmione są przez parę rodziców.
Pokarm i sposób żerowania
Podczas wędrówek i zimowania jemiołuszka zjada owoce drzew, krzewów i krzewinek, także pączki, rozwijające się liście i kwiaty, wiosną pierwsze pojawiające się latające owady. Podczas sezonu lęgowego – owady, przeważnie latające, zwłaszcza komary. żeruje gromadnie na drzewach i krzewach, rzadziej zbiera opadłe owoce na ziemi.
Ciekawostka
Jemiołuszka jest jedynym europejskim ptakiem mającym na końcach niektórych piór skrzydła specyficzne ozdoby – płaskie owalne płytki, wyglądające jak kawałeczki kolorowego plastiku. Dorosły samiec ma tych płytek więcej, są one większe i mają intensywnie czerwony kolor. U samicy są one mniejsze i jasnoczerwone, a u młodego ptaka jest ich mniej, są małe i jasnoróżowe (młoda samica może wcale nie mieć takich ozdób).
