PiĂłra.

[Mark]

PiĂłra ptakĂłw powstały na drodze milionĂłw lat ewolucji ,jak sądzą obecnie naukowcy powstały one z łusek prehistorycznych gadĂłw.Wykopaliska dowodzą Ĺźe miliony lat temu Ĺźyły  dionzałry pokryte piĂłrami.Wszystkie ptaki Ĺźyjące dziś na ziemi mają ciało pokryte piĂłrami, przy czym niektĂłre części skĂłry (róşne u róşnych gatunkĂłw) pozostają nieopierzone np. stopy,głowy.
PiĂłra są co jakiś czas wymieniane. Stare piĂłra wypadają, a na ich miejscu wyrastają nowe. Zjawisko to nazywa się pierzeniem. NiektĂłre gatunki ptakĂłw  pierzą się raz w roku, inne (np. niektĂłre gatunki kaczek) - 2 razy.



Pióra, tak jak włosy u ssaków lub łuski u gadów, zbudowane są z substancji białkowej, zwanej keratyną. Wyrastają one z brodawek skórnych zbudowanych z komórek mezodermalnych. Pióro składa się z centralnie położonej osi, z której wyrastają na boki wąskie, rogowe listewki, zwane promieniami. Promienie dzielą się na promyki zaopatrzone w małe haczyki. Przy pomocy tych haczyków promyki łączą się ze sobą, tworząc gładkie, elastyczne powierzchnie zwane chorągiewkami - są dwie chorągiewki: zewnętrzna i wewnętrzna. Pióra lotek są asymetryczne - ich chorągiewka zewnętrzna jest węższa niż chorągiewka wewnętrzna. Część osi pióra wyrastająca ze skóry, dochodząca do chorągiewki, nazywa się dutką, reszta osi o czworokątnym przekroju nosi nazwę stosiny. Dutka jest rurką wypełnioną delikatnymi rogowymi łuskami (tzw. duszą). Przez całą długość stosiny, po jej brzusznej stronie biegnie rowek. Stosina wypełniona jest rdzeniem z licznymi przestrzeniami powietrznym

[Mark]

Wśród piór można wyróżnić pióra konturowe i puchowe. Pióra konturowe pokrywają ciało ptaka, zachodząc na siebie dachówkowato i nadając mu odpowiedni, opływowy kształt. Pióra wyrastające z tylnych części skrzydeł nazywają się lotkami, a pióra wyrastające z ogona noszą nazwę sterówek. Lotki i sterówki są piórami sztywnymi i dużymi, a ich zadaniem jest stworzenie powierzchni nośnej, umożliwiającej ptakom aktywne latanie. Promyki piór okrywowych znajdujące się na promieniach wyrastających u nasady pióra nie mają haczyków. Pióra strusi i pingwinów zostały zredukowane do samych tylko stosin, zatraciły promienie i promyki, co upodabnia je do włosów ssaków właśnie takie pióra-włosy występują u intensywnych w upierzeniu glosterów. Pióra kur jedwabistych (rasa kur domowych pochodząca z Azji) mają bardzo cienkie stosiny i przypominają puch lub miękkie włosy. Z kolei pióra sów i lelków są pokryte specjalnymi, delikatnymi włoskami, co sprawia, że lot tych ptaków jest bezszelestny. U papóg żako i kakadu oraz u czapli wyrastają specjalne pióra, które bardzo łatwo się kruszą. Noszą one nazwę piór pudrowych i są pomocne w pielęgnacji piór. Ptaki, krusząc dziobami pióra pudrowe, rozprowadzają powstały proszek po brudnych miejscach.

Pod piórami konturowymi znajdują się pióra puchowe, mające zredukowaną stosinę i miękkie promienie, wyrastające wprost z dutki. Ich promyki pozbawione haczyków nie łączą się ze sobą. Pióra puchowe pełnią rolę izolacyjną.

Ptasie pióra spełniają ważną rolę w utrzymaniu odpowiedniej ciepłoty ciała. Kiedy jest zimno, ptaki stroszą pióra tak, że ich końce się stykają, tworząc izolacyjną warstwę powietrza zapobiegającą wychłodzeniu ciała. Kiedy ptakom jest za gorąco, podnoszą pióra tak, aby ich końce się nie stykały, co umożliwia swobodną wymianę ciepła z otoczeniem i zapobiega przegrzaniu.

U wielu gatunkĂłw ptakĂłw występują piĂłra ozdobne np. fryzury takie jak u niektĂłrych  kanarkĂłw kształtnych. Przybierają one róşne kształty i mają róşne zabarwienie. Pełnią one waĹźną rolę w okresie godowym przy doborze partnerĂłw.

OprĂłcz czyszczenia piĂłr z brudu ptaki stosują rĂłwnieĹź bardzo waĹźny zabieg - wygładzanie. Gdy struktura piĂłra zostaje rozerwana, ptaki, przesuwając dziobami po uszkodzonych powierzchniach zbliĹźają do siebie promyki, ktĂłre za pomocą haczykĂłw ponownie łączą się w gładką całość. Toaleta piĂłr obejmuje rĂłwnieĹź natłuszczanie stosowane przez gatunki wodne (np. przez kaczki). Gruczoł kuprowy kaczki wytwarza specjalną, tłustą wydzielinę, ktĂłrą ptak rozprowadza dziobem po piĂłrach. Zabieg ten sprawia, Ĺźe piĂłra nie nasiąkają wodą, a wilgoć nie przenika do skĂłry. Ptaki Ĺźywiące się rybami, nie mające gruczołów z wydzieliną do natłuszczania piĂłr muszą suszyć piĂłra. Tak na przykład kormorany po polowaniu na ryby siedzą na gałęziach z rozpostartymi skrzydłami tak długo, aĹź piĂłra wyschną. Ptaki mają teĹź sposoby na pozbycie się pasoĹźytĂłw piĂłr i skĂłry. Na przykład gawrony chętnie siadają przy mrowisku i pozwalają mrĂłwkom swobodnie chodzić po sobie. MrĂłwki obficie spryskują skĂłrę i piĂłra mrĂłwczą wydzieliną, ktĂłrej głównym składnikiem jest kwas mrĂłwkowy. Kwas mrĂłwkowy jest naturalnym środkiem niszczącym pasoĹźyty skĂłry i piĂłr. Podobną rolę spełnia dym. NiektĂłre ptaki chętnie przelatują przez dym, aby wypłoszyć spomiędzy piĂłr uciążliwe pasoĹźyty.     
c.d. o barwie piór nastąpi.

[Jacky]

Skóra kanarków jest bardzo delikatna. Cienki jest również ich naskórek. Charakterystycznym wytworem naskórka są pióra. Całe ciało kanarka pokryte jest piórami. Zazwyczaj tkwią one w skórze ukośnie, pod kątem ostrym, końcami skierowane ku tyłowi. Pióra rozmieszczone są na ciele ptaka w ściśle określonych miejscach i zachodzą na siebie dachówkowato.

Pióra wyrastają z pęcherzyków piórowych, które są na etapie wzrostu intensywnie zaopatrywane w krew.

Pióra są tworami martwymi, zużywają się i dlatego też w pewnych odstępach czasu wypadają i odrastają na nowo.

Upierzenie ciała składa się z piór pokrywowych, które zazwyczaj są płaski i przylegają do ciała podkreślając jego kształt. Tworzą nieprzemakalną powierzchnię chroniącą ciało przed deszczem i utratą ciepła.

U nasady ogona znajduje się gruczoł kuprowy. Jego wydzielina służy do natłuszczania piór. Tłusta wydzielina służy do pielęgnacji piór i sprawia, że stają się one nieprzemakalne. Smarowanie piór odbywa się za pomocą dzioba.

Ciężar wszystkich piór kanarka wynosi około 6 procent jego masy ciała.

[Mark]

Barwa piór zależy od ilości zawartych w nich barwników: melaniny (daje barwę czarną, brązową i niektóre odmiany barwy żółtej), lipochromów, turakowerdyny, psittacyny i in. Niektóre barwniki takie jak np. melaniny, psittacyny i in. są wytwarzane przez same ptaki, natomiast inne barwniki (karotenojdy dające barwę czerwoną i pomarańczową) muszą być dostarczane w pożywieniu. Niektóre barwniki mają ciekawe własności. Np. u turaków (ptaków żyjących w dżungli i na sawannach Afryki południowej) występuje czerwony barwnik, turacyna, który rozpuszcza się w wodzie. Podczas kąpieli turaki zabarwiają wodę na czerwono. Kolor piór zależy również od mikroskopowej budowy samych piór. W keratynie piór (substancja białkowa, z której zbudowane są również pazury, włosy, rogi i dzioby) znajdują się mikroskopijne pęcherzyki, w których dochodzi do rozszczepienia światła i załamywania się fal świetlnych. U niektórych gatunków ptaków oba sposoby powstawania barw występują w jednym piórze. Na przykład zielony kolor powstaje wówczas z połączenia żółtej barwy, pochodzącej od żółtego barwnika znajdującego się w piórach oraz barwy niebieskiej powstającej w wyniku rozszczepienia światła. U niektórych gatunków ptaków występują pióra o metalicznym połysku. Takie pióra są z reguły sztywniejsze, nie zachodzą na siebie, a ich promyki nie mają haczyków. Warstwa cząsteczek melaniny o mikroskopijnej grubości, która wyściela pryzmatyczne, wewnętrzne struktury tych piór, w odpowiedni sposób odbija i rozszczepia światło. Kolor piór o metalicznym połysku zmienia się w zależności od kąta padania światła i od pozycji patrzącego. Barwa upierzenia ptaków spełnia często rolę ochronną, maskującą je w otoczeniu. U wielu gatunków ptaków (np. u bażanta) występuje dymorfizm płciowy w ubarwieniu. Oznacza to, że obie płcie różnią się barwą upierzenia. Z reguły samce są barwnie upierzone, natomiast samice przyjmują barwy ochronne.