Jacky
Administrator
Aktywny użytkownik
 Offline
Łódź
Netykieta: Nadzór mam nad Adminem
Wiadomoci: 2 752
|
 |
« : Grudnia 15, 2007, 11:18:08 » |
|
Historia hodowli kanarków rozpoczyna się od zdobycia Wysp Kanaryjskich przez Hiszpanów w 1473 roku.
Jednak to nie Hiszpanie byli pierwszymi opiekunami kanarków, gdyż jak się okazało w domach wielu tubylców można było spotkać wiklinowe klatki z kanarkami. Do dziś nie wiadomo czy miejscowa ludność hodowała ptaki w niewoli, czy tylko wyłapywała dzikie i trzymała je w klatkach.
Bezsprzecznym pozostaje fakt, że to właśnie Hiszpanie przyczynili się do początków hodowli kanarków w niewoli.
Dokładnie nie znamy daty, kiedy kanarki trafiły na kontynent europejski. Różne Źródła wskazują na lata 1473-76. Pewne jest natomiast, że w 1478 roku kanarki były już w Europie.
Prekursorami hodowli kanarków byli hiszpańscy mnisi. Oni też na hodowli zarobili ogromne pieniądze. Sprzedaż kanarków w znaczący sposób pomnażała ich dochody. Mnisi sprzedawali wyłącznie samce. Zapewniło im to monopol handlowy na ponad 100 lat.
W XV i XVI wieku kanarki były prawdziwą rzadkością. Dlatego też cena ich była wyjątkowo wysoka. Na posiadanie kanarka mogły sobie pozwolić jedynie osoby z wyższych sfer. W tym okresie kanarki obecne były jedynie na zamkach i dworach. Były artykułem wręcz luksusowym. Stanowiły cenne prezenty dla dam na królewskich i książęcych dworach. Najczęściej trzymano je w okazałych złotych klatkach.
Mimo tego, że podróżnicy i marynarze masowo przywozili dzikie kanarki do Europy, to jednak wiele z tych ptaków nie przeżywało dalekich podróży, a te które przeżyły ginęły zazwyczaj w czasie pierwszych dni pobytu w klatkach.
Jedynie kanarki wyhodowane przez hiszpańskich mnichów w Europie przeżywały w niewoli kilka lat. Mnisi posiedli też, jako pierwsi, recepturę karmienia kanarków, którą udostępniali jedynie ze sprzedanym ptakiem. Mnisi eksportowali kanarki do Włoch, Francji, Anglii i Niemiec.
Nie wiadomo w jaki sposób doszło do złamania monopolu hiszpańskich mnichów. Bezspornym jest natomiast fakt, że około 1550 roku we Włoszech pojawiły się pierwsze samice kanarków. Być może mnisi pomylili ptaki, być może jakiś nieuczciwy mnich odsprzedał samiczkę, a może jakąś samiczkę podróżnicy przywieŹli z Wysp Kanaryjskich i udało się jej przeżyć. Prawdopodobna jest też wersja, że jeden ze statków przewożących kanarki rozbił się w pobliżu wyspy Elby, a ptaki znalazły tam godziwe warunki do życia. Faktem jest, że na przełomie XVI i XVII wieku na tej wyspie żyły dzikie kanarki. Z czasem Włosi zajęli się hodowlą kanarka, co również im przyniosło pewne korzyści materialne.
W drugiej połowie XVI wieku podróżnik i przyrodnik Konrad Gessner po raz pierwszy w historii literatury opisał kanarki w swej książce „De avium natura” („Historia naturalna ptaków”). Wprawdzie Gessner nie był na Wyspach Kanaryjskich, ale opierał się na zapiskach swych przyjaciół-podróżników. Nieco póŹniej, bo w latach 1599-1609 w Bolonii ukazała się encyklopedia ornitologiczna Aldrovrandi’ego zatytułowana „Ornithologiae”. W dwunastym tomie tej encyklopedii Aldrovrandi zamieścił sporo wiadomości o kanarkach.
Pod koniec XVI wieku kanarki hodowano już nie tylko w Hiszpanii i Włoszech, ale także w Holandii, Francji i Anglii. Około 1600 roku pojawiła się nieoczekiwanie żółta mutacja kanarka. Było to ogromne zaskoczenie dla hodowców. Uzyskanie żółtej barwy upierzenia wpłynęło na szybki rozwój hodowli kanarków. Jeszcze w XVII wieku były rozwożone już po całym świecie. Dotarły nawet do Australii i Nowej Zelandii.
W XVIII wieku kanarki były już bardzo rozpowszechnione. Klatki z tymi ptakami można było już spotkać praktycznie na wszystkich kontynentach. Często były ozdobą restauracji, kawiarni czy hotelu, przyciągając swoim śpiewem zaciekawionych gości.
W 1858 roku ukazuje się pierwsze poważne studium naukowe o kanarkach. Autorem tej pracy był dr Bolle, który przez wiele lat prowadził obserwacje kanarków na wolności i w niewoli. Studium Bolle’go jest bardzo szczegółowe i zawiera informacje o ojczyŹnie kanarka, jego życiu na wolności, sposobie odżywiania się, o lęgach i hodowli w niewoli.
Na przestrzeni wieków liczne wojny niszczyły i zubażały hodowlę kanarków, jednak nigdy nie doprowadziły do jej całkowitego upadku. Niekiedy wojny doprowadzały do prawie całkowitego wyniszczenia poszczególnych ras kanarków. Tak stało się z rasami stare Yorkshire i kanarkami rosyjskimi.
|
